Łystopad – peczalne dywo, ce żurba derew.
Znowu osiń u połon sercja bere.
Tak buwaje, opadaje łystja woseny,
Tak rankom opadajut' naszi sny.

Tycho slozy opadajut', tycho jde łjubow.
Mowczannja – wyrok bilszosti rozmow.
Opadajut' naszi roky tycho w son-trawu,
Ja sny kołyszni baczu najawu.

Pryspiw:
Łystopad zahubłenych nadij,
Nestawszychsja podij,
I nezdijsnennych ta daremnych mojich mrij.
Mij sad po oseni pustyj,
Joho dawno pokynuw ty,
I zamita slipa peczal twoji slidy.

Ne pyszy łystiw proszczannja – ja proszczaju wse.
Nas dolja, nacze łystja, roznese.
Ne kydaj na witer słowo – ptachom połetyt'
U neba birjuzowoho błakyt'.

Pryspiw

Osiń serce połonyła, ta ne nazawżdy,
Pro łystopad kołys' zhadajesz ty.
Jak żuryłysja derewa w rozstawannja czas,
Jak osiń raptom rozłuczyła nas.