Kochannja jak metełyk – zachoczesz ne pijmajesz,
Ne rozumijesz poky ne wtraczajesz.
Cinuj kożnu chwyłynu, ciłuj bez pryczyny,
Zawżdy pam’jataj, szczo...
Kochannja jak metełyk – zachoczesz ne pijmajesz,
Ne rozumijesz poky ne wtraczajesz.
Cinuj kożnu chwyłynu, ciłuj bez pryczyny,
Nikoły ne zabuwaj...

Wony ne buły znajomi, prosto perechożi,
Zustriłys' pohljadamy u wahoni metro.
Nawkoło swojich serdec' ważki ohorożi
Rokamy buduwały, teper wse odno.
Jiji nebesna błakyt' w połon zachopyła
Usi joho dumky, ne pidibraty sliw.
Nacze stina w Berlini pała jiji kryha,
Szczo spowiszczało pro kinec' sirych dniw.
Dumky płutały, a stanciji mynały,
Nawkoło tysjaczi probłem złyłys' w odnu.
Tepła oczej obom ne wystaczało,
Teper pyły do dna swoju ełehiju.
Nema tijeji syły, szczob jich teper spynyty,
Sylniszyj za usich, jak zawżdy tilky czas.
Win widdiljaje te szczo treba, nacze syto,
I załyszaje z tym, szczo je, kożen raz.

To buw łysz son – iłjuzija polotu,
W staromu misti prokynułysja dwi duszi.
Jich imena myttjewo peredały po drotu,
Rozpłutały kłubok samotnosti po nytoczci.
Zemlja zrobyła kilka obertiw na zustricz doli,
Tym czasom Wseswit widlik uwimknuw.
Miż wsich łjudej pid soncem rozpodiływ roli,
Retelno jak zawżdy – nikoho ne zabuw.
Hrim sered jasnoho neba, parasoli wdoma,
Prohnoz czerhowyj raz zbrechaw, to j szczo teper
Pid zemłju jich za ruku weła czyjas' tam wolja
Nacze po nebu radary helikopter.
Wony ne buły znajomi, prosto perechożi,
Zustriłys' pohljadamy u wahoni metro.
Nawkoło swojich serdec' ważki ohorożi
Rokamy buduwały, teper wse odno.