Rankowyj pejzaż budennosti switu –
Łjudy spiszat' wse szwydsze i szwydsze.
W pohonjach wes' czas – żyttja probihaje,
A ty w sujeti za nym ne wstyhajesz.
Ty w sujeti sebe zahubyw,
Sered masy łjudej ta maszyn.
Wony zahanjajut' tebe u kutok –
Nepomitno stawljat' na tobi sztrych-kod.

Wważajesz nezałeżnosti stan?
Mabut' zdywuju – ce samoobman!
Swobodu darujut' nam łysze poczuttja.

Sonce rankowe, rany niczni –
Rozy, bajany, krow na stini
Dlja tebe meni tut mało zemli.
Druh druha wbywaje za durni papirci,

Druh druha wbywajut' za ideji tupi.
Nadijus', szczo ty ne budesz takym,
Nadija wmyraje – ja znowu odyn!

Pryspiw:
Misto! Wbywaje tebe!
Tisno! Ne baczysz sebe!
Łjudy spiszat' tudy sjudy!
Łjudy biżat' w nikudy!

Za myt' do kincja – na dołoni...
Za myt' do żyttja – ty znowu u połoni...
Za myt' do kincja – na dołoni...
Za myt' do żyttja – ty znowu u połoni...

Szcze odyn krok do bezhłuzdoji wicznosti.
Szcze odna myt' – widczuttja trahicznosti.
Krok za krokom nabłyżajet'sja kinec'
I wpersze w żytti ty ne jdesz nawprostec'!

Pohljad twij porynaje w mynułe:
Swit nawkoło staw znaczno pochmurym.
Swit zminywsja, i ty ne pomityw, –
Kinec' zawis – i hasne switło!

Pryspiw