1
Chołodnymy doszczamy zustriczaje nas osiń,
I mokrymy obijmamy trymaje wona.
Szczo serce tak chwyłjuje, nepokojit' i dosi,
Czoho dusza szukaje, – znaje osiń odna.

Oj dołe ty moja w jaku ty dałecz krokujesz?
Jakym szljachom ty pidesz, szczo z soboju wiz'mesz?
Jak boljacze meni, szczo ty mene ne poczujesz,
Jak radisno meni, szczo wid tebe ne wteczesz.

2
Osinnij doszcz sumuje, załyszaje kałjużi,
Roztopłjuje mij podyw i rozczynjuje strach.
Ja znaju, te, szczo maju buty sylnym i dużym,
Ta inkoły tak choczet'sja schowatys' pid dach.

Ja osiń ne łjubłju, ałe tak czasto sumuju,
Zamysłjujus', wdywljajus' u zachmarenu dal.
Nichto to ne pobaczyt' i nichto ne poczuje,
Ta serce, jak nikoły, rozdyraje peczal.