Na czowni nas buło tilky dwoje.
Chwyli skriz' wkoło nas koływałys',
I taki my samotni oboje
Sered toho prostoru zdawałys'.
Ja dywyłas' na tebe, mij brate,
Szczo hadała, – ne wymowłju zrodu;
Czym buło todi serce bahate,
Pochowała ja w tychuju wodu.
Może, chwylja tobi rozkazała
Wse, szczo dumała ja w tuju myt'?
Ni! wona te hłyboko schowała...
Chaj że tam moja dumońka snyt'!
Dumka spyt', i serdeńko spoczyło;
Ja dywłjus' na obłyczczja twoje;
Tyche more spokoju nawczyło
Newhamowneje serce moje...