Wse szczo buło w żytti rozczynyt'sja z toboju,
Sjajwo oczej i szepit zamknutych wust.
I na wiky łyszajus' z zrujnowanoju dołej,
Ce meni skazało serce ne hłuzd.
Wse czomu my radiły stało ohydno,
I nenacze widbuwałos' u czorno-biłych snach,
Ałe w spohadach łyszyłas' kraplja nadiji,
I nestrymne bażannja peremohty strach.

Ta nawrjad czy cej deń zhadajut' łjudy,
Ta nawrjad czy cej deń zabudesz ty.

Pryspiw:
Wybaczaj meni, wybaczaj,
Załyszaj sobi swij raj.
Wybaczaj meni, wybaczaj,
Ja łyszu sobi swij nebokraj.

U błakytnomu nebi zori rozswiti,
Na mojij bat'kiwszczyni sady rozcwitut',
Majże wse jak zawżdy, i łjubow kruhom kwitne,
A meni załyszajet'sja smutok i brud.
Chto buw praw, chto ne praw, wże diznajut'sja pislja,
I zapyszut' use u tłumacznyj słownyk.
Ałe mriji moji wże nawik nepochytni,
I dumky nemow ryby u rozum pływut'.

Ta nawrjad czy cej deń zhadajut' łjudy,
Ta nawrjad czy cej deń zabudesz ty.

Pryspiw

Os' i wse moja powist' spysałas' do krapky,
Na wiwtari kochannja dusza zapała,
Ałe znowu i znow poczuttja nepidwładni
I skandujut' nawkoło nimi hołosy.

Ta nawrjad czy cej deń zhadajut' łjudy,
Ta nawrjad czy cej deń zabudesz ty.

Pryspiw