Oj na hori, oj na hori oreł wodu nose.
Stara maty swoho syna weczerjaty prose.

– Oj jesz, mamo, oj jesz, mamo, koły nawaryła,
A ja pidu do diwczyny – diwczyna myła.

Oj diwczyna moja myła, szczo ż ty narobyła?
Kłycze maty weczerjaty – weczerja nemyła.

– Łuhom idu, konja wedu. Rozwywajsja, łuże.
Swataj mene, kozaczeńko, łjubłju tebe duże.

Chocz ty swataj, chocz ne swataj, chocz tak ne curajsja,
Szczob ta sława ne propała, szczo ty żenychawsja.

– Żenychawsja, ne curawsja, dumaw – moja bude.
Czy sam ne wzjaw, czy Boh ne daw – rozrajały łjudy.

Oj jakby ż ty, diwczynońka, buła b bahateńka,
Wzjaw by tebe za ruczeńku, powiw do bateńka.

– Oj jakby ż ja, kozaczeńko, buła bahateńka,
Ne zwernułas' ja by do tebe, do twoho bateńka.

Oj jakby że, kozaczeńko, sim pariw woliw mała,
Ja b takymy żenychamy chatu pidmitała.

– Bodaj że ty, diwczynońka, todi zamiż wyjszła,
Jak u poli kraj dorohy ruta m’jata zijszła.

– Bodaj że ty, kozaczeńko, todi ożenywsja,
Koły u młyni na kamini kukil urodywsja.

Doszczyk pijszow, m’jata zijszła, pryjszła wesna mołodaja.
Todi diwczyna zamiż wyjszła, kukil ne wrodywsja.

A u młyni, na kamini kukil ne wrodywsja.
Staryj kozak, jak sobaka, dosi ne żenywsja.