Sonce – nad zachodom: woron zakryczaw!
Mołodyj powstanec' diwczynu proszczaw:
"Proszczawaj, diwczyno! Znajesz, jakyj czas!..
Może, ja z toboju – ostannij raz.

Nasza sotnja zawtra wyruszaje w bij,
Ja ne znaju, myła, czy wernus' żywyj.
Jakszczo ja zahynu, myła, ne żurys',
A za moju duszu Bohu pomołys'".

Ci słowa skazawszy, skoczyw na konja,
Machnuw ruczeńkoju: "Buwaj zdorowa!"
Oj mynaje roczok, szcze misjaciw dwa,
Wid myłoho wistka diwczyni pryjszła:

"W tim boju krywawim ja ranenyj staw,
Bilszowyc'kym katam u ruky ja popaw.
Bilszowyc'kym katam u ruky popaw,
Sam toho ne znaju, jak żywyj ostaws'.

Proszu tebe, myła moja, ne żurys'.
Tjurmu perebudu, wernusja kołys'.
Jak łysz mene łjubyt' serdeńko twoje,
To skoro, diwczyno, budem oboje".