Rużi j teren w haju cwitut',
A łjuba szepcze: "Ach, ne zabud'".
Ce ne dlja nas rużi i haj,
Ne płacz, zabud', proszczaj, proszczaj.

Jak wyjdesz hen na ti werchy,
Spohljanesz tam na nebozwid,
Todi pohljań w toj temnyj bir,
Pobaczysz tam łysz usmich zir.

Todi szcze raz zhadaj mene,
Skaży sobi: "Ne werne wże!"
Propaw nawik cej harnyj czas,
Koły łjubow łuczyła nas.