Łety, moja dumo, w weczirnju hodynu,
Dałeko, dałeko zwidsil!
Łety, moja dumo, u tuju chatynu,
De słuchaje kazku topil.

Żyła w tij chatyni diwczyna kochana,
A, może, j żywe, to wkłonys'.
Skaży ty jij prawdu, bołjuczu, mow rana,
Szczo ja wże ne toj, szczo kołys'.

Szczo hasne mij pohljad, nimije mij hołos,
A skyby zorały czoło,
Powoli w newoli sywije mij wołos,
A serce ternom zarosło.

I skażesz jij, dumo, chaj duszu rozbudyt',
A sercewi skaże: "Korys'!"
Chaj darmo ne b’jet'sja, chaj marno ne tużyt',
Bo ja wże ne toj, szczo kołys'.