Diwczyno, hołubko, prysjad' bilja mene,
Chaj tebe pryhornu szcze raz,
Nechaj pociłuju, obnjawszy wostannje,
Bo, może, zapłaczesz po nas?

Bo wże widchodżu ja na Wołyń z druzjamy,
Wsich nas tudy kłycze nakaz,
Szczob w UPA borotys' za wołju Wkrajiny,
Do zbroji tam kłyczut' wsich nas.

Na hori – mohyła, tryzub wwes' – w praporach,
A chrest berezowyj – w kwitkach,
Try ławy powstanciw w tim hrobu herojiw
Prysjahu składajut' wsi wraz.

A dzwony w dzwinyci wse hrajut', jak surmy,
Prysjahu powstans'ku nesut'
Wid hir Kawkazu do sribnoho Sjanu.
Ce marszi bojowi na put'.

Upała komanda – twerda i riszucza:
"Do zbroji, powstanci, wpered!"
A sonce krywawo ponad horu znjałos',
Sniżok szljachy stełyt' na schid.

Wid’jichały druzi, po sełach zatychło,
Wertajut' diwczata do chat,
Powstans'kuju pisnju łysz witer donosyt':
"Z wesnoju my wernem do was".