Slozy skotyłys' z jiji oczej,
Koły skazaw win: "Myła, proszczaj".
Sumom wkrywałys' cwity wyszeń,
A witer kłykaw: "Skoro wertaj".

Bil zadawyła w swojich hrudjach,
Oczi wid szczastja wwerch pidnjała:
"Idy że, mij myłyj, w naszu UPA,
Wernesz u sławi, ja znowu twoja".

Za smert', rujiny j slozy kruhom
Pomstu nesy czerwonym katam,
Żyt' dlja Wkrajiny ty ne żalij,
Z wołeju wernesz, budesz ty mij.

Wse usmichnułos' – nebo j zemlja,
Kwity schyłyłys' w nohy strilcja
Sonce radiło tam w nebesach,
Zołotom sypło po joho slidach.