Łety, moja dumo, w weczirnju hodynu
Dałeko, dałeko zwidsil,
Łety, moja dumo, u tuju chatynu,
De słuchaw ja kazky kołys'.

W chatyni żyła tam diwczyna kochana,
A, może, żywe – pokłonys',
I skażesz jij słowo bołjucze, mow rana,
Szczo ja wże ne toj, szczo kołys'.

Szczo hasne mij pohljad i tychne mij hołos,
A skyby zorały czoło,
Powoli w newoli sywije mij wołos,
A ternja u hrudy wrosło.

I skażesz jij dumu, chaj duszu rozważyt',
A sercewi skaże: "Korys'!"
Chaj marno ne b’jet'sja, chaj marno ne tużyt',
Bo ja wże ne toj, szczo kołys'.

Ach, mriji, wy, mriji, ja wamy tak tiszyws',
Ja wamy łysz tilky żywu,
A wy meni wmisto spokoju i szczastja
Nesete łysz sum i żurbu.

Ja choczu ne mrijat', ja choczu zabuty,
Ta hodi, nesyła moja,
Łysz serce bolije za szczastjam swojim
I płacze-rydaje dusza.