Lety, moya dumo, v vechirnyu hodynu
Daleko, daleko zvidsil,
Lety, moya dumo, u tuyu chatynu,
De sluchav ya kazky kolys'.

V chatyni zyla tam divchyna kochana,
A, moze, zyve – poklonys',
I skazesh yiy slovo bolyuche, mov rana,
Shcho ya vze ne toy, shcho kolys'.

Shcho hasne miy pohlyad i tychne miy holos,
A skyby zoraly cholo,
Povoli v nevoli syviye miy volos,
A ternya u hrudy vroslo.

I skazesh yiy dumu, chay dushu rozvazyt',
A sercevi skaze: "Korys'!"
Chay marno ne b’yet'sya, chay marno ne tuzyt',
Bo ya vze ne toy, shcho kolys'.

Ach, mriyi, vy, mriyi, ya vamy tak tishyvs',
Ya vamy lysh tilky zyvu,
A vy meni vmisto spokoyu i shchastya
Nesete lysh sum i zurbu.

Ya chochu ne mriyat', ya chochu zabuty,
Ta hodi, nesyla moya,
Lysh serce boliye za shchastyam svoyim
I plache-rydaye dusha.