Ty Wołodar tajemnyc',
I okean
Miłkyj dlja Tebe, jak slozyna.
U poloti ptyc'
Ja baczu Twij usmich dywnyj.

Chaj z nebes ozwet'sja hrim,
Chaj wyrujut' wody hir,
Ałe w łehoti witru
Poczuju Twij łahidnyj hołos.
Jasnym promenem projmesz
Moho sercja hłybynu,–
I wiry zerno
Dozrije u zołota kołos.

Ty skazaw, – i swit postaw,
I cwirkuny zahrały symfoniju w raju,
I zustriw Adam jedynu, prekrasnu, czariwnu...
I łjubowi dywocwit raj zapaływ,
I szczastja napownjuwało hrudy,
Ałe zmij-chytrun plid zła
Daw u ruky łjudjam.

Ty ne zwiw z nebes wohoń,
Ne strusnuw kaminnja z hir,
Ty łjuds'ku nahotu
W oweczi szkury wdjahnuw.
Widpustyw łjudej u swit,
Ałe jich ne pokydaw,
Swoho Syna posław,
Szczo wykupyw jichnju wynu.

Chaj z nebes ozwet'sja hrim,
Chaj wyrujut' wody hir,
Ałe w łehoti witru
Poczuju Twij łahidnyj hołos.
Jasnym promenem projmesz
Moho sercja hłybynu,–
I sire kaminnja
Zdijmet'sja kwitkamy wohnju.

Ty – Wołodar tajemnyc'.