Ta jichała Kateryna sztyrma kińmy woronymy,
Pytaje Wasylja: "Czy błyz'ko do seła?"

– Nedałeko – łyszeń mylja, Katerynko czornobrywa,
Katerynko moja, czornobrywko moja.

Katerynko moja, czornobrywko moja,
Chodimo-pidemo tu pszenycju żaty!

– A w pszenyci hołownja – bołyt' mene hołowa,
Ja taky ne pidu tu pszenycju żaty.

– Katerynko moja, czornobrywko moja,
Chodimo-pidemo toj jaczmiń w’jazaty!

– A w jaczmenja dowhi osty – boljat' mene moji kosti,
Ja taky ne pidu toj jaczmiń w’jazaty.

– Katerynko moja, czornobrywko moja,
Chodimo-pidemo ti kurudzy żaty!

– A w kurudzach dowhi szulky – boljat' mene moji ruky,
Ja taky ne pidu ti kurudzy żaty.

– Katerynko moja, czornobrywko moja,
Chodimo-pidemo ti kołopni braty!

Bo jdut' łjudy z mista, mene sja pytajut':
A czyji to kołopni w poli propadajut'?

– A naj propadajut' – ja do nych ne pidu,
Bo ja ne kobyła, aby wse robyła.

– Katerynko moja, czornobrywko moja,
Chodimo-pidemo do korczmy huljaty!

– A ty bery rublja, a ja beru, myłyj, dwa –
Chodimo-pidemo do korczmy huljaty!