Byj mene, wbyj mene,
Na szmatky rozriż mene,
Wprach mene zitry!
Ta ne znaju, de je.
Dowbanyj,
Switom tyrażowanyj,
Zmist żyttja łjuds'koho

Niby je, niby hnyje, niby
Tysjaczi rokiw
Tysjaczamy pustot w oczach!
Dywyłys', szukały, chotiły znajty.
Ta niby je, niby neje,
Ta niby je, hnyje!

Pryspiw:
Swit hnyje!
Z hołowy, jak ryba, ta do nih, jak treba,
Z czasom peretworjujuczy tiło na łajno.
Z hołowy, jak ryba, ta do nih, jak treba.

Morok w oczach i żach,
I bezpererwnyj bil.
Ty dumajesz mało?
Ty smorid widczuj
Wsi poczuttja, pomyrajuczy deń za dnem,
Łyszajet'sja jedyne, szczo napownjuje mozok:
Ty wbywajesz mene, ty wbywajesz usich

Krim sebe, hołos smerti: Je-je!
Napownjuje mozok,
Łysz jedynyj twij druh,
Ne pidkupnyj twij druh w hołowi,
Powidomyt', szczo:
Swit hnyje!
Z hołowy, jak ryba, ta do nih, jak treba,
Z czasom peretworjujuczy tiło na łajno.

Pryspiw

Ja ne dam zajmaty łajnom swoji dumky
Ne wirju, szczo w switi je łehki szljachy,
Ja ne baczu wychodu, de baczat' joho wsi,
Ne widczuwaju radist', szczo nadchodyt' zwidusil.

Swit hnyje!
Z hołowy, jak ryba, ta do nih, jak treba,
Swit hnyje!
Z czasom peretworjujuczy tiło na łajno.