Łysty uże ne pryjnjato pysaty,
Dzwinky darujemo, jak prawyło u swjata,
I bezlicz myl, szczo proljahły miż namy
Zdołaty można, tilky litakamy.

Pryspiw:
Wiz'my litak moji pisni, wiz'my z soboju
I jich po nebu pronesy, jak znak łjubowi,
I jich po nebu donesy do tych, dlja koho
Jich napysaw, jak wicznistju buła doroha.

Wiz'my litak moji lita w nebesnu posztu,
Jakszczo iz nymy szczos' ne tak, to wybacz proszu,
Ty wiczno, jak i ja w szałenomu poloti,
Ty u połoni pasażyriw, ja – mełodij.

Jak niż po sercju w budni tełehramy,
Szczos' neharazd mabut' u druziw, czy u mamy,
Jak szos' ne tak, to tekstu majże ne czytaju,
Łeczu do litaka i widlitaju.

Pryspiw:
Wiz'my litak mene w polit, wiz'my z soboju,
Do ridnych misc' ja powertajusja z łjubow’ju,
Mene po nebu donesy do toho,
Do koho najdorożcza je doroha.

Wiz'mu w litak swoji lita w nebesnu posztu,
Pered widlotom w neba myłosti poproszu,
Za te, szczo żyw wes' wik w szałenomu poloti,
Za te, szczo buw zawżdy w połoni u mełodij.