Nawczy mene, Boże, jak żyty u switi,
Nawczy obmynaty teneta i siti,
Na szczo opyratys' i czym dorożyty,
Nawczy mene, Boże, nawczy mene żyty!

Pylnuj mene, Boże, kriz' czorniji chmary,
Ty znajesz, koły potrebuju ja kary,
Na mene i hniw, i łjubow swoju wyłyj,
Karaj mene, Boże, karaj i pomyłuj!

Nawczy sumniwatys' u tomu, szczo wmiju,
I tilky na Tebe płekaty nadiju.
U sobi schyłytys', soboju skorytys',
A w Tobi pidnjatys', Toboju zorytys'.

Prozjabała ja wsja, jak osyka zymoju,
Ta raptom nadija, nadija zi mnoju,
I szczo ja ne robłju, i szczo ja ne diju,–
Wse djakuju, Boże, Tobi za nadiju!

W znedołene serce struni odynokij
Poszły, Boże, rymu na noti wysokij.
Ne kyń mene, Boże, jak złamanu hiłku,
A sprobuj zrobyty dlja psałmiw sopiłku!

Ne kyń mene, Boże, z hrichom i bidoju,
Omyj mene, Boże, swjatoju wodoju.
Nechaj czerez terny proljaże doroha
Do Tebe, do Tebe, do wicznoho Boha!