Łiturhijeju
Transcendentnych sniw
My z toboju skowani
Nazawżdy.
Serce
Bez sercja,
Dusza bez duszi –
W dwoch pulsacijach my
Sporidneni.

Cja trahiczna sut',
Obijmajuczy nas
Swojim dywnym tepłom,
Tak neschoża na bil,
Szczo załyszyw nam swit,
Jak obert Zemli,
Sribnyj misjacznyj popił,
Duch sonjacznych chwyl.

W misti-tuneli,
De błukaje nasz swit,
Chto wy taki,
Szczob ne znaty pryczyn,
Czomu kożna łjubow
Tut narodżuje strach,
Czomu kożne żyttja
Tut narodżuje smert'?

Ruch kaminnja j pisku –
Duch jedynstwa switiw,
Niby krow i płot'
Tlinnych bohiw.
Serce
Bez sercja,
Dusza bez duszi,
Dym bez wohnju –
Tak bude zawżdy...

I doky wy
Mohły wtrymaty pohljad
Od widrywu
Wid waszych tił,
Doty wy
Mohły maty spokij
U jedynstwi
Cych dwoch stychij.

Doky swit
Załyszawsja porucz,
Nichto ne chotiw
Za namy jty,
Narodżenymy
Chołodnoju krow’ju
Wid tepłych sliz
Ł'odjanych chrestiw.