I znow zyma
Wnesła sama
Toj samyj son
W mahnitofon
Szczo my – ne my
Sered zymy
Zatysnuti
W łeszczata dniw

Pryspiw:
Numo, zdamosja w połon nepohody
Wże ne spynyty nam hojdałky-schody
Dosyt' chowaty, chowatysja hodi
Nasze żyttja – to je hojdałky-schody
Numo, zdamosja na mylist' pryrody
Wże widijszły żyttjedajniji wody
Z nymy wsi neochrestowi pochody
Wse u żytti nacze hojdałky-schody

Spadaje wnyz
Nimyj karnyz
Odyn rozczerk
I znowu wwerch
Kydaje tiń
Na własnu ż tiń
Ostannij krok
W odyn wytok

Pryspiw