Mała maty odnu doczku, Katerynow zwała,
Oj bo ż taja Katerynka matir zmudrowała.
Piszła, piszła Katerynka w horodec' po zillje,
Za new, za new matinońka, Katerynka wmliła.
– Zillje, moje zełenoje, ja si ne kosyczu,
Wełykoho zakochannja nikomu ne zyczu!
A w naszoji Katerynky chata pry dorozi,
Ne raz jeji mamka była w krajnim oborozi.
– Oj jaka ż ty, Katerynko, nełjuba, nełjuba,
Oj jaka ż ty, Katerynko, wczynyła si hruba!
– Ta ja iszła czerez horu ta j utomyłasja,
Nadybała kernyczeńku, wody napyłasja.
– Jakos' meni, Katerynko, po tobi wydyt'sja,
Jakos' tobi, Katerynko, z duszi hamotyt'sja*.
– Ta ja jiła wnoczi czyrok, ne buło si wydko,
Załetiła w czyrok muszka, ta wzjałosja hydko.
Oj toj on tam, moja mamko, on tam u łozyni,
Dawaw kozak na rantuszok swojij Kateryni.
Ide mamka doli sełom, tam ptaszky spiwajut',
Mołoduju Katerynku w rantuch zawywajut'.
Ide mamka doli sełom, tam tycha wodycja:
– Oto ż z meji Katerynky harna mołodycja!
Chodyt', [chodyt'] kozaczeńko popid toj lisoczok,
Dobyraje żowtych kruhiw ta na kołysoczku.
Żowtych kruhiw, żowtych kruhiw, tonki worozoczky**,
Daj że, boże, Katerynci łehki rodynoczky!