Pryspiw:
Ja hraju w żorstoku hru
Z żyttjam swojim, jakoho ne znaju,
I toczno ja pomru,
Bo baczu, szczo skoro prohraju... wże ja.

Zaspiw 1, 3
Duszewnyj bil, nenacze smert' –
Znykaje razom z nym wse te,
Szczo w mene buło i szczo dali bude.
Ja zaraz w switi ne odyn:
Zi mnoju zawżdy samota,
Duszewnyj chołod, w hołowi pustota.

Zaspiw 2
Nadi mnoju znow zibrałas' nicz
Ne proszczu nikoły ja sobi
Toj durnyj żyttjewyj szljach,
Jakyj wybraw todi.

Os' zastyhła dumka w hołowi:
"Naszczo meni dumaty nad tym,
Szczo prożyw ja marno swoji dni
I czomu dlja sebe staw czużym."