Zaydu v Dnipro v sorochci biliy
I chreshchennya pryimu svyate.
I knyaz' Velykyi – Volodymyr
Vid mene ochi vidvede.

Teper u noho cesarivna,
Taka lampada zolota.
Povinchana zona pokirna,
Car-mista shchedra danyna.

A nas Perun sribnoholovyi
U prystrasti nichniy yednav.
Y mene – boyars'ku donku hordu –
Knyaz' pid zirkamy ciluvav.

Ach, Lado, ci lisy i travy,
Y riky, i chystyi nebokray –
Vse perepovneno bohamy,
I ce slov’yans'kyi drevniy ray.

Polovyky z voloshok mruzat'sya,
Verta Vechirka z tr'och dorih...
Bohy zachayut' i smiyut'sya,
I nam ne sumno sered nych.

Lisavky, mavky, perepluty...
I nad usim – velychnyi Rid,
Yakyi stvoryv cey bilyi svit
Dlya radosti – ne dlya spokuty.

Chay Dolenyci vkazut' den,
Koly vklonyusya ya, posvatana.
Ya tak chekala, shcho Polel
Kochannyu nashomu spivatyme.

Bohiv zavmerly holosy,
Pozadu pohlyad knyazya svityt'sya.
Ya v vodu – Ladoyu Rusi,
Shchob vyity z neyi vze chernyceyu.

Ya zmyla vsi svoyi hrichy,
Vsi pochuttya svoyi soromni.
Ta kriz' osvyacheni viky
Dazboh siyaye nad soboramy.