Proshchavsya strilec' zi svoyeyu ridneyu
I zibravsya v daleku dorohu.
Za sviy ridnyi kray, za strilec'kyi zvychay
My ydem v biy za svoyu peremohu.

A viter kolyshe zelenuyu travu,
Molodyi dub dodolu schylyvsya.
Lystya shelestyt', vbytyi strilec' lezyt',
Nad nym konyk yoho zazuryvsya.

Oy, konyu z miy, konyu, ne stiy nadi mnoyu,
Ya tym chasom polezu ne vkrytyi.
Bizy, konyu miy, skazy nenci ridniy,
Shcho ya lezu u stepu ubytyi.

I skazy ty, konyu, i sestram ta y brattyam,
Nechay vony za mnoyu ne plachut'.
Ya v stepu lezu za ideyu svoyu,
Chornyi kruk nadi mnoyu zakryache.