U bezhlybynnomu, bezmeznomu mori
Des' v dalechi ya pochula tviy holos.
Chvyli zitchayut', u dushu pirnayut',
Shukayut' sebe, vbyvayuchy podych...

Tviy korabel buntuye po zylach,
Tviy korabel na neboschylach!
Tilky doloni svoyi prostyahny,
Nash korabel – dytyachiyi sny!..

Ya tut i ya vytrymav poshtovch zyttya,
Miy korabel vozvelychuye prostor,
Ya tut, i v dalechi chtos' znov klyche mene...
Ya tut!.. Ya posmichayusya soncyu...

Na korabli yiy miscya nema,
Znimy z svoho sercya yiyi zaklyattya:
Den ty na sushi, desyat' lit v mori!
Ne zavelyka cina tvoho shchastya?

Ya kochayu zyttya za minlyvist' svoyu,
Yakby ya buv vichnyi – daruvav vsim krasu.
Ale vichne zyttya – ne holovne:
Nayholovnish – ne zahubyty sebe...

Tviy korabel zahubyvsya u mori,
Ty spokiyno plyvesh nepomitnym chovnom,
Tviy shlyach – lysh vpered, chodyty vilno i vsyudy,
Bez im’ya i domivky, de chovayet'sya son...

Nepomitnyi yak viter, po chvylyach idesh,
Ty spokiynyi, yak rosy, tviy choven porozniy,
Ty pirnayesh v zyttya i krasoyu zyvesh,
I nichto i nikoly tebe ne vpiznaye...

Povilnymy chvylyamy blukaye miy choven,
Po bezhlybynnomu, bezmeznomu moryu...