Kolys' mene vymknut', yak starenkyi televizor.
Todi ya zamovchu, yak chryplyacha radiola.
Kistky skrypitymut', yak zlamane krislo,
Ya stanu nesmachnym, yak nehazovana kola.
Ya budu oldytovym, yak babusyn shyfoner,
I ya stanu nezruchnym, nache dytyachyi matrac.
Vze ne budu takym niznym, yak francuz'kyi ekler,
I ya stanu nesterpnym, yak sobaci slovo "Fas".
Ale poky shcho ya tut, ya ne prosto tak predmet.
Tut ya pidmet, prysudok i navit' diyeslovo.
I poky shcho ya sam rozstavlyayu akcenty.
Poky shcho ya vilnyi, nache viter v poli.

Pryspiv:
Poky shche ya tut.
Vidkryi svoyi slozy, dyvysya.
Poky shche ya tut,
Zachovaysya pechal u dushi.
Dopoky ne vymknet'sya sonyachne svitlo,
Dopoky svidomist' ne stane tyurmoyu ya tut.
Ya poryad z toboyu.

Ya ne pretenduyu na solodki chepi endy,
I ne bachu prychyn, shchob chotity zyty vichno,
Adze krashche shvydko i mymochidno,
Niz zyty konayuchy z dusheyu kalichnoyu.

Pryspiv