V zooparku, vesnoyu utishenyi,
Na veseliy halyavi pry svidkach
Slon slonysi skazav: "Moya kishechka",
Slon slonysi skazav: "Moya kvitka"...

V okeani burchlyvomu, hlyboko,
Pid pronyklyvi zvuky noktyurna
Kyt kytysi skazav: "Moya rybonka,
Nu do choho z vy miniatyurna!"

A v chatynci bez svitla y vikonechka,
Tak po-lycars'ky nizno i mylo
Krit krotysi skazav: "Moye sonechko...
Vy – holubka moya syzokryla!"

Do vesnyanych beriz viter lashchyvsya
U dalekomu, synomu lisi, –
– Pidiydit'-no syudy, moya lastivko, –
Stycha chryuknuv kaban kabanysi.

Chay sercya zavzdy budut' haryachymy,
Nu a mriyi, yak viter krylati!
Ta yak chasto buvayut' nezryachymy,
Chto nalezyt' do sylnoyi stati.

A vesna umyvalasya zlyvamy,
Y zruzumiv ya ciyeyi chvylyny:
Ne buvayut' zinky nekrasyvymy,
To muzchyny buvayut' slipymy!