Ya buv chlopec' otakyi, svoye zyttya vazyv,
Ya shchovecherynky popid chaty lazyv.
Raz vzyav buchok pid pachu, sam ne znayu, de idu,
Idu do chuzoyi, bo ne mayu svoyi.

Pryspiv:
Oy bidni-bi daky
Vsi molodi parubky,
Bo divchat ne mayut' svych,
Ot i chodyat' do chuzych.

Ot prychodzu pid vikno, stoyu ta y dumayu,
Stoyu ta y dumayu, shcho robyty mayu.
Oy chy shybku vytyahaty, oy chy dveri vidchylyaty,
Dveri vidchylyaty ta y ity do chaty.

Ya v vikno sya podyvyv, tycho dveri vidchylyv,
Ta y prosto do chaty zayshov, mylyi brate.
Chtos' sya z lavok izchopyv, ta y za barky m’ya vchopyv,
Ya ho buchkom chrusnuv, po holovi lusnuv.

Vzyav vin holovu rukamy, zadribotiv nizenkamy,
Klyche na pidmohu zinochku nebohu:
– Molodyce, ne lezy, bo yakes' tut lycho ye,
Treba zasvityty, z chaty ne pustyty.

Ta chiba z ya b durnyi buv, shchob doty chekaty,
Vzyav ya buchok v ruky ta davay tikaty.
Yak pochaly psamy hnaty, koshturamy dohanyaty,
Yakby izlovyly, bihme, buly b vbyly.

Ot pryishov ya dodomonku, zaliz sobi v solomonku,
Lezu ta y dumayu – keps'kyi rozum mayu.
Treba plotiv ne lomyty, starych sobak ne draznyty,
Treba sya zenyty, chuzych ne lyubyty.