Зозуленька кукат, моє серце пукат,
Зозуленька в гаю, моє серце в жалю.

Зозуля кукала, правду повідала,
Же я там не буду, де-м ся виховала.

Де-м ся не родила, де-м ся не ховала,
Мушу привикати, де мя мати дала.

Ой боже мій, боже, яка я нещасна,
Юж моя зіронька на небі загасла.

Дольо моя, дольо, дольо нещаслива,
Де ти товди била, як мя мац родила?

А била я, била, у сіньох, за дверми,
Пустила-м ся до хиж,– двері мі заперли.

Бодай тота душа нигда не сконала,
Што мі перед дольом двері замикала!