Znow twoji usmichneni usta,
Naczebto trojanda rozcwita.
Chto po tobi rozum ne zhubyw,
Toj na c'omu switi i ne żyw.
Słowo hirke – w serce hostryj niż,
Myła, na szmatky joho ne riż,
Ja prydumaw słowo worożby,
Słowo iz łjubowi i żurby.

Szu, iszcze nichto tak ne kochaw,
Szu, łysze odnu tebe szukaw,
Sto raziw błahaju nebo,
Szczo z toboju buty treba
Kożen deń, chwyłynu j kożnu myt'.
Wse odno kochaty budu,
Ne zabudu, ne zabudu,
Bo w duszi tak hołosno brynyt'.

Pryspiw:
Szu, iszcze nichto tak ne kochaw,
Szu, iszcze nichto tak ne łjubyw,
Szu, łysze odnu tebe szukaw,
Szu, tebe znajszow, sebe zhubyw.

Znow pro tebe wsi moji pisni,
Ałe sumno na duszi meni.
Pisnja cja tobi wże ne nowa,
Inszi ty naspiwujesz słowa.
Ja – twoja rozwaha, ja – twij smich,
Nad kochannjam nasmichatys' hrich,
Bo ja znaju słowo worożby,
Może, chocz joho poczujesz ty?..

Szu, iszcze nichto tak ne kochaw,
Szu, łysze odnu tebe szukaw,
Sto raziw błahaju nebo,
Szczo z toboju buty treba
Kożen deń, chwyłynu j kożnu myt'.
Wse odno kochaty budu,
Ne zabudu, ne zabudu,
Bo w duszi tak hołosno brynyt'.

Pryspiw (3)