Wiczna, jak łjubow buła korotka myt',
Koły wusta, skazały szczo dusza,
Wże ne bołyt', bilsze ne bołyt'...

Wsi słowa i dni ja anhełu widdaw,
Szczob win tebe na nebi małjuwaw,
I switłyj nimb, Boh daruwaw tobi.

Pryspiw:
Ja pity ne zmih widrazu j nazawżdy,
Jak biłyj snih ja bereżu slidy,
Szczob ty znajszła szljach do moho tepła, krapłju swoho tepła...

Wiczna, jak łjubow, buwaje tilky myt',
Koły dusza ne tlije, a horyt',
I tane nicz i tuman, tuman oman.

Wiczna, jak łjubow buła korotka myt',
Koły wusta, skazały, szczo dusza,
Wże ne bołyt', bilsze ne bołyt'...

Wsi słowa twoji, jak wyroky zwuczat',
Na sny moji nakładeno peczat'.
I płacze czas, – ta kazka ne pro nas.

Pryspiw:
Ja zibraw cej swit iz tysjaczi zirok,
I sotni lit zbyraju kożen krok,
Szczob ty znajszła szljach do moho tepła, krapłju swoho tepła...

Wicznu jak łjubow, kochaju kożnu myt' do slipoty,
Pomru j woskresnu znow, jak schoczesz ty,
Tilky ty, ty – nazawżdy!..