Była żinka mużyka, piszła pozywaty.
Prysudyły mużyku szcze j pereproszaty.

Sydyt' żinka na prypiczku, nohy pidihnuwszy.
Mużyk stojit' pered neju, szapoczku skynuwszy:

– Prosty ż meni, moja myła, szczo ty mene była!
Kupłju tobi harnec' medu, szcze j konowku pywa.

– A wid pywa bołyt' spyna, a wid medu hołowa,
Kupy ż meni horiłońky, to ja budu zdorowa.

Dohadawsja mużyczok, jak żinku prosyty:
Zaprih jiji u boronu, dawaj wołoczyty.

A wyprjahszy z borony, zaprih jiji w rało.
– Sob-tpru, moja myła, bo szcze troszky rano.