W osinnij deń siryj powys nad mistom, łystok pożowk,
Wpaw dodołu j zmok.
W samotnij twij pohljad zakrawsja smutok, z toboju jde,
W dałekyj swit wede.

Zołote z derew wbrannja stełyt'sja do nih.
Jdut' roky u nebuttja, nam prynosjat' snih.
Swoji mriji widpusty, chaj łetjat' wony.
Jak s'ohodni, tak zawżdy bude w kożnim dni.

Pryspiw:
Znow kudys' ja idu,
Szczos' szukaju, ne znajdu.
Może, te, szczo kołys'
Buło wże, anu, dywys'.
Baczysz derewo i dim,
Toż do ńoho uwijdim.
Może w ńomu chtos' dawno
Wyhljadaje nas w wikno.

Witer chmary des' żene poza nebokraj,
A roky łetjat', haj-haj, łyszeń pam’jataj:
Osiń plisnjawu znjała z pam’jati hłybyn,
Pryhadaw, jak to kołys' buw iszcze małym.

Pryspiw