Buło kołys', de i jak ne zbahnu,
Stałosja dywne, czy doli dijannja.
Tebe zustriw, czy możływo nasnyw,
Ta j połjubyw w odyn raz i wostannje.

Twojich oczej syń ozer czariwna,
Kosy – lisy, witry szowkom szepoczut'.
Ruża – krasa rozływa połum’ja,
Ne widpuska mene zwaba diwocza.

Manjat', peczut' wohne-wyszni wusta,
Zwabłjujut' persy – howerły cukrowi.
W łoni łaniw ja nawik zahubyws',
I opynywsja w połoni łjubowi.

Połony, połony mene w deń i wwi snach,
Zapały-no wohnem moje serce szałene.
Połeczu powesni, zakryczu w nebesach,
Moja zemłeńko – nene.

Spownenyj mrij, twij ja wersznyk micnyj,
Ja pryłeczu na koni dywokrylim.
Złuju bidu zupynju, odwedu,
Tebe wiz'mu, zaberu w nebo – wyrij.

Ja odyn z tych, chto ce dywo uzriw,
Orden pałkyj, wijs'ko łycariw wirnych.
Budu z toboju, twij nezminnyj heroj,
Zemłe moja, moja diwo – rodyno.

Połony, połony mene w deń i wwi snach,
Zapały-no wohnem moje serce nestjamne.
Połeczu powesni, zakryczu w nebesach,
Moja łado kochana.

Płomenij, promenij, osjahny do hory.
Ty hory, moje serce, u szczasti i boli.
Zaczaruj, podaruj meni swit – kolory,
Moja zore – łjubowe.

Połony, połony mene w deń i wwi snach,
Zapały-no wohnem moje serce, kałyno.
Połeczu powesni, zakryczu w nebesach,
Moja zemłeńko myła.
Moja krajino,
Łado jedyna,
Nespowidyma.