Huljaje witer i meni wes' czas szepocze:
Doszczi spiwajut' skriz' ne tilky pro sumne,
Krapłynky padajut' i stukajut' w wikonce
Pro te kochannja, szczo na switi łysz odne.

Nechaj na dwori osiń wże taka chołodna
I żowtym łystjam trochy steljat'sja dumky,
Jak styhli jabłuka u tebe na dołonjach
Łeżyt' kochannja w mene szczyre na duszi.

Zwyczajno, ranok może buty znow pochmurym
I w temno-sirych chmarach nebo wse, ałe
Czerwonym połum’jam kałyna prywitaje
Pałke kochannja, szczo w duszi mojij cwite.

Buwaje, dowho duże tjahnut'sja chwyłyny,
Ałe ż nawiszczo szwydko płynut' tak roky,
Moje kochannja u bezmeżnomu prostori
Nazawżdy, Boże, ja prochaju zberehty.