Temniji noczi deń wyczornjajut',
Switliji dni nicz zastupajut',
Wse w naszim switi diłyt'sja riwno na dwoje.
Dobriji łjudy wse zberihajut',
Worohy zliji szczastja rujnujut',
Czornym i biłym kolorom swityt'sja dolja.

Pryspiw:
Ja prychodżu i sidaju naproty
I zahljadajus' na pohljad twij.
Wydno, łjubow meni ne poboroty –
W serci poczawsja szałenyj bij.

Sołodko znaty, szczo je kochannja,
Hirko pryznaty, koły rozstawannja.
Z radistju j zlistju pomirno żywemo u switi.
Stań nepochytno, krykny poczutno,
Whljańsja nawkoło, wykyń swij smutok.
Duszi mołebni litajut' ponad werchowittjam.

Pryspiw

Tut wse zatychło, a tam łyne pisnja.
Druzjam nazustricz kryczu ja: "Prywit!"
Może, j zabuły, ta j ruku potysnut' –
Os' takyj czorno-biłyj nasz swit.
Homin po switu wid kraju do kraju,
Znowu widbułyj deń pomyra.
Deń propade, chaj iz nym propadaje
Siryj obman i czorna mara.

Pryspiw