Dusz spresowanych merzłota wiczna
kryha nahło zibhanych sliz mrije
stuk obrosłych towszczych serdec' niżnyj
Bryzky soncja miż czahariw żalni

A doroha – ota spadna wtjata
Obirwawsja – łetiw-łetiw – bywsja
Ob kaminnja, ob wałuny czorni
Sercem nawstiż odkrytym, storcz hołowoju

Pryspiw:
Ta mowczała pustka, mowczała pustelja,
Tilky dykyj ołeń błukaw, popasawsja.
Nadto chołodno, nadto smert' zwyczna,
I nemaje soncja tobi i nikomu

Dusz spresowanych merzłota wiczna
Kryha kryhy roste hora, sjajwa
Sywyj dym, a czy czad, a czy stohin
Oj i misjac' rozłjuczenyj pes dykyj

Łysz modryny hudut', hudut' modryny
A modryny wyswystujut' tonko
Szczo zabłukanyj w sopkach pestun, skoro
Bez wedmedyci w purh-snihach zhyne

Pryspiw

Oj i switjat'sja dym-wohni, nacze
Bursztynowa zełeń huczna, kuta
I nawałjujut'sja na nas kuczuhury
Snihu? Noczi? Bezmeżżja? Tyszi? Chto zna...

Pryspiw