Maw djak w seli najkraszczu donju,
diwczynu jawir pokochaw.
Poczuła plid u swomu łoni
po noczi, p’janij wid hricha.

Diznawszys', djak umer z nesławy,
mow nicz, pochmuryj buw i hniwnyj.
Kuszczem jak maty kuczerjawym
roste syn jawora j djakiwny.