Łjubłju ne raz wertatys' do staroho taburetu,
de kilka knyżeczok łeżyt', zawynenych w hazetu.

Koły z-za neba wyrynaje nicz nazustricz dnewi,
mow spomyn wypływajut' iz połyc' słowa wysznewi.

Słowa, szczo pachnut' żytom, sinom, sonjacznymy dnjamy,
nadychani zemłeju ta nawijani witramy.

Słowa, szczo wymrijani u bezsonni, dowhi noczi,
koły striła natchnennja, wbyta w serce, jiddju toczyt'.

Znykajut' reczi, rozwiwajut's'sja dowkoła stiny.
Tremczu nad knyżkoju u wicznosti chołodnij tini.