Pałkyj, niczym nezaspokijnyj,
łowłju słowa, mow barwni skelcja.
Jak że ż ja ternja tuhy rwijne
z korinnjam wyrwu z sztolni sercja?

Terpke pochmiłlja swiżych rankiw
p’janyt' jak i dawnijsz p’janyło.
Dywłjus' w błakytnu pryzmu skljanky,
de załamałos' nebo w chwyli.

Rożewyj czaj mow pina z soncja,
zełenyj morok snom kołysze.
Zasłuchanyj u drużnij witer,
swij dawnij hołos czuju w tyszi:

"Aż june serce zatremtyt',
ne zaspokojene j nesyte.
Ustamy sprahłymy w cju myt'
wsju chmilnist' switu choczu spyty".