Proszczawsja striłec' zi swojeju ridneju
I zibrawsja w dałeku dorohu.
Za swij ridnyj kraj, za striłec'kyj zwyczaj
My jdem w bij za swoju peremohu.

A witer kołysze zełenuju trawu,
Mołodyj dub dodołu schyływsja.
Łystja szełestyt', wbytyj striłec' łeżyt',
Nad nym konyk joho zażurywsja.

Oj, konju ż mij, konju, ne stij nadi mnoju,
Ja tym czasom połeżu ne wkrytyj.
Biży, konju mij, skaży neńci ridnij,
Szczo ja łeżu u stepu ubytyj.

I skaży ty, konju, i sestram ta j brattjam,
Nechaj wony za mnoju ne płaczut'.
Ja w stepu łeżu za ideju swoju,
Czornyj kruk nadi mnoju zakrjacze.