Witer wije, trawa szumyt',
A w tij trawi kozak łeżyt'.
Nad nym konyk zażurywsja,
Po kolincja w zemłju wbywsja.

Ne stij, konju, nadi mnoju,
Bo ja wyżu szczyrist' twoju.
A jdy, konju, dodomońku,
Ta j rozkażesz wsju prawdońku.

A jak wyjde stara maty,
Taj bude tja sja pytaty:
Ty, konyku woroneńkyj,
De mij synok mołodeńkyj?
Znajszow sobi w carja doczku –
W czystim poli zemljanoczku.

Wiz'my, mamo, pisku żmenju,
Rozsij, rozsij po kamenju.
Koły toj pisoczok zijde,
Todi twij synoczok pryjde.
Nema, pisoczok ne schodyt',
A synoczok ne prychodyt'.

SMS u Witer Wije
(słowa Kryszny do Ardżuny pered poczatkom boju, "Machabcharata")

Chto narodywsja, toj pomre.
A pislja smerty – znowu narodyt'sja!
Ne piddawajtesja smutku,
Wykonujuczy obow’jazok.
A szczodo obow’jazku – znajte,
Nemaje kraszczoho, jak bytysja
W im’ja relihijnych pryncypiw,
Swoju zemłju boronyty wid woroha,
Widdaty żyttja w boju
I zdobuty sławu heroja!