Piszła Annoczka rano po wodu,

Pryspiw:
W nediłju,
W nediłju rano zełene wyno sadżeno.

Oj piszła ona z dwoma wederci.
W jedno zaczerła, z druhym sja werhła,
Werhła sja borzo do matinoczky:
– Wydiła ż bo ja dywnoje zwirja,
Dywnoje zwirja, łastiwljatoczku!
– Ne je bo toto łastiwljatoczka,
Ałe ż je toto Bożaja Maty.
Bożaja Maty ryzońky prała,
Ryzońky prała, na bił kamiń kłała.
Des' my sja wzjały bujni witrowe,
Bujni witrowe, dribni dożdżowe.
Szajnuły ż ony Bożiji ryzy,
Ta zanesły my opricz dałeko,
Opricz dałeko, aż pered cerkow.
Samy sja dweri powitwarjały,
Samy sja knyhy poroztwarjały,
Samy sja swiczi pozaswiczuwały.
Isus Chrystos chodyt, służbońku służyt,
Diwczyna chodyt, na służbu nosyt.
Na służbu nosyt, Pana Boha prosyt,
Pana Boha prosyt za witcja, za matku,
Za witcja, za matku i za wsju czeljadku.