Son, szczo pokydaje żyttja,
Zmywajet'sja swit i zmywaje nawkoło.
Witer, szczo pokydaje, nechaj,
Połyne u dal, zahyne jak chołod.

Ja isnuju tilky w dumkach,
Czomu, ja ne znaju, a może ne możu.
Spowilnjuju ruchy, żyttja jak żyttja,
A może załyszyt'sja, ałe ne chocze.

Pryspiw:
Moja zorja, ty switysz sobi,
Zat'marjujesz duszu, ałe ne serce.
Zhasaj w tyszyni, ałe ne w meni,
Ja znaju, wse bude OK. (wes' kupłet – 2)

Samotnist' zanosyt' dałeko u dal,
Spiwaje pro dal i pro misjaczni noczi.
Ta zymno meni, samotńo meni,
A może wynoju je oczi.

I znowu ja jdu czerez misto moje,
Tam zori zhasajut' u nebi.
Okutuje strach, a może ce bil,
Ta wiryty treba u sebe.

Pryspiw