Wysznewyj sadok poris bur’janom,
Jak serce kozac'ke w stepu połynom,
Rozbyti dorohy probyte seło,
Szcze j nas zaprjahajut' w czerhowe jarmo.

Czort zabyraj, czort zabyraj!
Czort zabyraj, bereży nas Boże!

Hanebnaja prawda – jak hory smittja,
Wid Sjanu do Donu – krasywe żyttja.
Mij Kyjiw wtraczaje szljachetnist' wikiw!
Szczo dali – Odesa? Na czerzi je Ł'wiw...

Czort zabyraj, czort zabyraj!
Czort zabyraj, bereży nas Boże!

Pryspiw:
Rusznyk wyszywanyj, na pokutti ikona.
Ja w babynij chati, ja znowu wdoma.
I bajduże te, szczo tobi skażut' czużi,
Bo je najważływiszym te, szczo skażesz ty.
Rusznyk wyszywanyj, tepłyj chlib na stoli.
Nemaje w switi ridnisze zemli.
Poky moji sady ne stomyłys' cwisty –
Meni je szczo skazat', je szczo widpowisty.

A czorniji diry nas wabljat' i żdut'.
Prolljut' naszu krow, potim nam prodadut'.
Hodujut' prymaramy tysjaczi lit,
Strawyły zseredyny sławnyj mij rid!

My holi i bosi, tomu nedarma
Widkryteje nebo je nasza dusza.
Ta duszu rozderły na Zachid, na Schid,
Czużynci wże pyszut' za nas "Zapowit".

Czort zabyraj, czort zabyraj!
Czort zabyraj, bereży nas Boże!

Pryspiw

I poky u druha szcze spałach w oczach,
Widczuj joho ruku, i chaj zhyne strach!
Na prju czy na kił – wybyraty tobi,
Zahynuty w boju czy hnyty w tjurmi.

A chto ż ty – kripak czy kozak?
Chto ż ty – kripak czy kozak?
Chto ż ty – kripak czy kozak?
Nawołocz czy heroj?

Pryspiw