Wysznewym cwitom sad łelije,
Jak rankiw czyste dżereło, –
Moja ty dołe i nadije,
Mojeji materi seło.

Doroha sonjacznoho kraju,
Ptaszynyj homin na poljach –
Czoho szukaw, i sam ne znaju,
Ja w biłokam’janych mistach.

Dusza pusta, i w serci pustka –
Roztryńkaw wse, szczo tilky zmih,
W sumi odna-jedyna chustka,
Jaku dlja mamy pryberih.

Ta szcze ne wse zijszło w sodomu,
Szcze żyto tilky zacwiło,
Ja jdu, wertajusja dodomu,
W mojeji materi seło!