Pojizd mij wże widijszow,
Na peroni ja i osiń,
Znow udar i znowu szok –
Do wokzału zwuzyws' prostir.

Nepereływky meni –
Zustriczaty, prowodżaty,
Oczi – zwuky hołosni,
Szcze czoho wid nych czekaty?

Dotorknusja do szczoky –
Tam stari ta swiżi rany,
I obpłutujut' hadky,
Szczo wljahłysja z bołem w szramy.

Wid wokzału pojizdy
W rizni boky, jak hołubky,
A meni wże nazawżdy
Kwity syni – nezabudky.