Diwczynońka nezamużnja,
Ne włjubljajsja w dworjanyna, bo ne można.

Bo dworjany czysto chodjat',
Ne odnoju diwczynońku z uma zwodjat'.

Izwiw z uma szcze j z rozuma.
– Ostawajsja, diwczynońka, teper sama.

– Ne sama ja ostałasja,
A j u łuzi kuszcz kałyny rozcwiłasja.

Oj u łuzi, na duboczku
Kołychała diwczynońka syna j doczku.

Kołychała ta j płakała:
– Oj czoho ż ja swoju neńku ne słuchała?