Mynuły wże lita, jak my kołys' oboje
Na kryłach junych mrij łetiły w szczastja dni.
Mynuły wże lita, jak buło nas łysz dwoje,
Swjatu, wirnu łjubow ty prysjahła meni.

Mynuło wse, mow son, złamała dolja kryła.
Kalika ja, bez sył, popaw u loch-tjurmu,
I mołodist' moja wże ne pestyła,
I szczastja popływło u kałamut' hriznu.

Pryspiw:
Dołe! Wedesz mene manitnymy steżkamy.
Dołe! Czomu hotujesz stilky meni muk?
Zostawsja, mow te dytja, bez mamy,
Szczo nad nym krjacze hołodnyj kruk.

I mołodist' swoju nawiky wże proszczaju,
Bez doli ja ostaws', u hłyb zemli upaw.
I chocz bażaw, bażaw tak nebahato,
To ż nawit' szczastja ja nikoły ne zaznaw.

Karajus', muczus' ja, w rozłuku popadaju –
Zdorow’ja zahubyw i szczastja ne znajszow.
Proszczaju ja usich – i wy mene prostite,
Szczob ja bez kajattja u lipszyj swit piszow.

Pryspiw